Verbum

цвердазём, -у, м.

Цвёрдая, не рыхлая глеба.

|| прым. цвердазёмны, -ая, -ае.

цвердакры́лыя, -ых.

Атрад насякомых; жукі.

цвердало́бы, -ая, -ае (разм., іран.).

Вельмі ўпарты; тугі на розум.

|| наз. цвердало́басць, -і, ж.

цвердзь, -і, ж.

Уласцівасць і стан цвёрдага (у 2 знач.); цвёрдая маса, паверхня.

Дакачанае да пэўнай цвердзі кола.

Адчуць пад нагамі зямную ц.

цвет, -у, М цве́це, м.

1. зб. Кветкі на раслінах і дрэвах у перыяд цвіцення.

Цвету было многа на яблыні, а яблыкаў няма.

Ліпавы ц. лечыць прастуду.

2. Час цвіцення.

Здарылася гэта, калі вішні былі ў цвеце.

3. перан., чаго. Лепшая, перадавая частка чаго-н.

Ц. моладзі.

4. перан. Росквіт сіл, гады маладосці.

Памёр у цвеце сіл.

цветабо́й, -ю, м. (разм.).

Час дружнага цвіцення раслін.

Майскі ц.

цвёрда... (а таксама цверда...).

Першая састаўная частка складаных слоў, якая адпавядае па знач. слову цвёрды, напр.: цвёрдаліставы, цвёрдалускаватыя, цвёрданасенны, цвёрдакаменны, цвёрдахарактарны.

цвёрдакаме́нны, -ая, -ае.

1. Вельмі цвёрды.

Цвёрдакаменная парода.

2. перан. Непахісны, стойкі.

Ц. характар.

цвёрданасе́нны, -ая, -ае.

Пра насенне злакавых раслін: які мае цвёрдую абалонку, не прапускае паветра і доўга не набухае ў вадзе.

цвёрдападнябе́нны, -ая, -ае.

Тое, што і сярэднеязычны.