Verbum

даве́днік, -а, мн. -і, -аў, м.

Кніга з кароткімі і дакладнымі звесткамі аб чым-н.

Тэлефонны д.

Арфаграфічны д.

даве́зці, -вязу́, -вязе́ш, -вязе́; -вязём, -везяце́, -вязу́ць; -вёз, -вёзла; -вязі́; -вёзены; зак., каго-што.

1. Везучы, даставіць да месца.

Д. да вакзала.

2. Прывезці дадаткова таго, чаго не хапае.

Д. цэмент на будоўлю.

|| незак. даво́зіць, -во́жу, -во́зіш, -во́зіць.

даве́йваць гл. давеяць.

даве́ку, прысл.

Да канца жыцця.

Маленькі сабака д. шчаня (з нар.).

даве́р, -у, м.

Тое, што і давер’е.

даве́ранасць, -і, мн. -і, -ей, ж.

Дакумент, які дае права каму-н. дзейнічаць ад імя таго, хто выдаў гэты дакумент.

Д. на атрыманне пасылкі.

даве́раны, -ая, -ае.

1. Надзелены давер’ем.

Давераная асоба.

2. у знач. наз. даве́раны, -ага, мн. -ыя, -ых, м. Той, хто дзейнічае па чыёй-н. даверанасці.

Паслаць свайго даверанага.

даве́р’е, -я, н.

Упэўненасць у чыёй-н. добрасумленнасці, шчырасці, у правільнасці чаго-н. і заснаваныя на гэтым адносіны да каго-, чаго-н.

Лічбы не выклікаюць давер’я.

Заслужыць д. народа.

даве́рлівы, -ая, -ае.

Які лёгка верыць у шчырасць, праўдзівасць, адносіцца да ўсіх з давер’ем; заснаваны на давер’і.

Д. чалавек.

Д. тон.

Даверлівыя адносіны.

|| наз. даве́рлівасць, -і, ж.

даве́рнік, -а, мн. -і, -аў, м. (спец.).

Асоба, якая выдала каму-н. даверанасць ад свайго імя.

|| ж. даве́рніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

|| прым. даве́рніцкі, -ая, -ае.