вульгарыза́тар, -а, мн. -ы, -аў, м.
Чалавек, які вульгарызуе што-н.
|| прым. вульгарыза́тарскі, -ая, -ае.
вульгары́зм, -а, мн. -ы, -аў, м.
Грубае, вульгарнае (у 1 знач.) слова або выраз, ужыты ў літаратурнай мове.
вундэркі́нд, -а, М -дзе, мн. -ы, -аў, м.
Дзіця з надзвычайнымі здольнасцямі.
|| прым. вундэркі́ндаўскі, -ая, -ае.
вунь, часц.
1. указ. Ужыв. для ўдакладнення месца ці месцазнаходжання каго-, чаго-н.
Вунь там, каля лесу.
А вунь, што гэта за дрэва?
2. вылуч. Вылучае або падкрэслівае значэнне таго ці іншага слова ў сказе.
Вунь нядаўна мы іх бачылі тут.
3. узмацн. У спалучэнні з займеннікамі ўказвае на меру або ступень якасці чаго-н.
Вунь колькі ягад вы набралі.
Вунь якая глыбокая яма.
4. у знач. прысл. У тым месцы, не тут.
Вунь відаць вёска.
◊
Вунь (яно) што або вунь (яно) як (разм.) — вокліч для выказвання здзіўлення або ўсведамлення.
ву́праж, -ы, ж.
1. Рыштунак для запрэжкі (у 1 знач.).
Конская в.
2. Счэпнае прыстасаванне ў вагонах (спец.).
|| прым. ву́пражны, -ая, -ае.
вурката́ць, 1 і 2 ас. не ўжыв., -ко́ча; незак. (разм.).
Утвараць аднастайныя пералівістыя гукі, глуха грукатаць.
Вуркатаў гром.
Машыны вуркочуць.
|| наз. вурката́нне, -я, н.
вуркатлі́вы, -ая, -ае.
1. Які раскаціста гучыць, глуха грукоча.
В. гром.
2. Бурклівы.
Вуркатлівая старая.
|| наз. вуркатлі́васць, -і, ж.
вурча́ць, -чу́, -чы́ш, -чы́ць; -чы́м, -чыце́, -ча́ць; -чы́; незак.
Тое, што і бурчаць (у 1 знач.).
|| наз. вурча́нне, -я, н.
вуса́ты, -ая, -ае.
З вусамі; з доўгімі або густымі вусамі.
В. мужчына.
В. матыль.
|| наз. вуса́тасць, -і, ж.