грыме́ць, -млю́, -мі́ш, -мі́ць; -мі́м, -міце́, -мя́ць; -мі́;
1. Утвараць моцныя гукі, грукат.
2.
||
||
грыме́ць, -млю́, -мі́ш, -мі́ць; -мі́м, -міце́, -мя́ць; -мі́;
1. Утвараць моцныя гукі, грукат.
2.
||
||
грымёр, -а,
Работнік тэатра, які грыміруе артыстаў.
||
грымірава́ць, -ру́ю, -ру́еш, -ру́е; -ру́й; -рава́ны;
1. Накладваць грым з мэтай надання акцёру патрэбнага для яго ролі выгляду.
2. пад каго або кім-чым. Пры дапамозе грыму надаваць каму
||
||
||
грымлі́вы, -ая, -ае (
3 громам, грымотамі.
гры́мнуцца, -нуся, -нешся, -нецца; -ніся;
1. 3 грукатам паваліцца, упасці.
2. Ударыцца аб што
гры́мнуць, -ну, -неш, -не; -ні;
1.
2. Нечакана, раптоўна пачацца.
3. чым і без
4. 3 шумам, грукатам паваліцца, упасці.
грымо́тны, -ая, -ае.
1. Які стварае гром, грымоты.
2. Моцны, аглушальны.
грымо́ты, -мо́т і -аў.
Раскацістыя гукі грому.
грыму́чы, -ая, -ае.
1. Які стварае рэзкія гукі, моцны шум.
2. Шумны, гучны.
Грымучая ртуць — выбуховае хімічнае рэчыва ў выглядзе крышталічнага белага парашку.
Грымучы газ — выбуховая сумесь вадароду з кіслародам.
грым-прыбіра́льня, грым-прыбіра́льні,
Пакой у тэатры, цырку