Verbum

э́тнас, -у, м. (спец.).

Від устойлівай сацыяльнай групоўкі людзей, што ўзнік гістарычна (племя, народнасць, нацыя).

этні́чны, -ая, -ае.

Які мае адносіны да якога-н. народа.

Э. склад насельніцтва.

○

Этнічная супольнасць — устойлівая сацыяльная група людзей (племя, народнасць, нацыя), якая ўзнікла гістарычна.

этно́граф, -а, мн. -ы, -аў, м.

Спецыяліст у галіне этнаграфіі.

этно́лаг, -а, мн. -і, -аў, м.

Спецыяліст у галіне этналогіі.

это́лаг, -а, мн. -і, -аў, м.

Спецыяліст у галіне эталогіі.

этру́скі, -аў, адз. этру́ск, -а, м.

Старажытныя плямёны, якія насялялі ў 1-м тысячагоддзі да н.э. паўночны захад Апенінскага паўвострава.

|| прым. этру́скі, -ая, -ае.

Этруская мова.

э́тыка, -і, ДМ -тыцы, ж.

1. Філасофскае вучэнне аб маралі, яе развіцці, прынцыпах, нормах і ролі ў грамадстве.

2. Сукупнасць норм паводзін, мараль якой-н. грамадскай групы.

Навуковая э.

|| прым. эты́чны, -ая, -ае.

этыке́т, -у, М -ке́це, м.

Устаноўлены парадак паводзін, формы абыходжання ў якім-н. асяродцзі, грамадстве.

Дыпламатычны э.

|| прым. этыке́тны, -ая, -ае.

этыке́тка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так, ж.

Ярлык на чым-н. з фабрычным, гандлёвым кляймом, подпісам і пад.

Э. на бутэльцы.

|| прым. этыке́тачны, -ая, -ае.

эты́л, -у, м.

Група з атамаў вугляроду і вадароду, якая ўваходзіць у састаў многіх арганічных злучэнняў.

|| прым. эты́лавы, -ая, -ае.

Э. спірт.