Verbum

алагі́зм

(фр. alogisme, ад гр. а- = не, без + logos = слова)

1) што-н. нелагічнае, несумяшчальнае з лагічным мысленнем; бяссэнсіца;

2) філасофскі погляд, які адмаўляе логіку як сродак навуковага пазнання;

3) стылістычны прыём, наўмыснае парушэнне ў мове лагічных сувязей з мэтай надання камізму, іроніі і інш.

алапа́тыя

(гр. allopatheia, ад allos = іншы + pathos = хвароба)

звычайная (традыцыйная) сістэма лячэння (проціл. гамеапатыя).

алармі́зм

(фр. alarmisme, ад alarme = трывога)

плынь у заходняй навуцы і грамадскай думцы, прадстаўнікі якой сцвярджаюць пра фатальны, катастрафічны характар уздзеяння чалавека на прыроду, падкрэсліваюць яго асаблівую небяспеку для далейшага развіцця чалавецтва.

алармі́ст

(фр. alarmiste, ад alarme = трывога)

1) асоба, схільная да панікі, якая распаўсюджвае неправераныя, неабгрунтаваныя чуткі, выклікаючы трывожны настрой;

2) прадстаўнік алармізму.

ала́х

(ар. Allah)

назва Бога ў ісламе.

алахто́ны

(ад гр. allos = іншы + chthon = зямля)

жывёлы або расліны, якія насяляюць пэўную мясцовасць, але ўзніклі ў працэсе эвалюцыі ў іншым месцы (параўн. аўтахтоны 1).

алгары́тм

(с.-лац. algorithmus, ад ар. al-Chwârizmi = імя матэматыка)

1) мат. сукупнасць правіл, якія дазваляюць чыста механічна рашыць любую задачу з класа аднатыповых задач;

2) перан. сукупнасць паслядоўных дзеянняў, якія прыводзяць да пэўнага выніку (напр. а. пошуку).

Алго́л

[англ. algol, ад algo(rithmic) l(anguage) = алгарытмічная мова]

інф. адна з моў праграміравання.

алеато́рны

(ад лац. aleator = гулец у косці)

рызыкоўны, звязаны са здзелкамі, біржавымі аперацыямі, латарэямі.

алего́рыя

(гр. allegoria)

1) іншасказанне (напр. гаварыць алегорыямі);

2) выражэнне адцягненага паняцця пры дапамозе канкрэтнага вобраза ў творы літаратуры ці мастацтва (напр. вясна — маладая жанчына з кветкамі, правасуддзе — жанчына з вагамі).