Verbum

ева́нгелле

(гр. euangelion = літар. добрая вестка)

частка Бібліі, дзе змешчаны апавяданні аб жыцці, дзейнасці і вучэнні Ісуса Хрыста, напісаныя апосталамі Маркам, Матфеем, Лукой і Іаанам.

езуі́т

(с.-лац. jesuita, ад лац. Jesus = Ісус)

1) член манаскага каталіцкага ордэна «Таварыства Ісуса», заснаванага ў 1534 г. для барацьбы з Рэфармацыяй і абароны папства;

2) перан. хітры, крывадушны чалавек.

екце́ння

(гр. ekteneia = стараннасць, руплівасць)

частка праваслаўнага богаслужэння, калі святар ад імя вернікаў звяртаецца з прашэннямі да Бога.

епа́рхія

(гр. eparchia, ад ері = над + arche = улада)

царкоўна-адміністрацыйная тэрытарыяльная адзінка, якой кіруе епіскап.

епі́скап

(гр. episkopos, ері = над + skopeo = гляджу, назіраю)

вышэйшае духоўнае званне ў праваслаўнай царкве, якое прысвойваецца звычайна кіраўніку епархіі, а таксама асоба, якая мае гэта званне.

е́рась

(гр. hairesis)

1) адступленне ад догматаў пануючай рэлігіі;

2) перан. адступленне ад агульнапрынятых правіл, поглядаў;

3) перан. бязглуздзіца, лухта (напр. несці е.).

ерэты́к

(гр. hairetikos)

1) адступнік ад догматаў пануючай рэлігіі, паслядоўнік ерасі 1;

2) перан. той, хто адступае ад агульнапрынятых правіл, поглядаў.

е́ўра

[англ. Euro(pean) = еўрапейскі]

адзіная грашовая адзінка краін Еўропы, што ўваходзяць у Еўрапейскі саюз.

еўрапео́ід

(ад лац. Europa = Еўропа + гр. eidos = выгляд)

прадстаўнік расы, для якой характэрна светлая скура, мяккія валасы, вузкі выступаючы нос, тонкія губы.

еўхары́стыя

(гр. eucharistia = падзяка)

хрысціянскі абрад прыняцця просвіры і віна, адно з сямі хрысціянскіх таінстваў; прычашчэнне.