Verbum

аганізава́ць

(фр. agoniser, ад с.-лац. agonia = агонія < гр. agonia = трывога)

быць у стане агоніі, канаць.

агарафо́бія

(ад гр. agora = плошча + phobos = страх)

мед. паталагічная боязь адкрытай прасторы; страх, які ўзнікае пры пераходзе праз шырокія плошчы, вуліцы.

аге́нда

(англ. agenda = парадак дня)

пералік пытанняў, якія належыць абмеркаваць на нарадзе, дзелавой сустрэчы.

аге́нт

(ням. Agent, ад лац. agens, -ntis = які дзейнічае)

1) асоба, упаўнаважаная ўстановай, прадпрыемствам, арганізацыяй для выканання службовых даручэнняў (напр. страхавы а.);

2) чый-н. стаўленік, прыслужнік;

3) супрацоўнік вышукной або разведвальнай службы;

4) прычына, якая выклікае тыя або іншыя з’явы (у прыродзе, арганізме і інш.).

агенту́ра

(ням. Agentur, ад лац. agens, -ntis = які дзейнічае)

1) сукупнасць агентаў якой-н. установы, прадпрыемства або арганізацыі;

2) сетка агентаў, якая ствараецца разведвальнай службай для збірання сакрэтных звестак і правядзення падрыўной работы.

аге́нцтва

(ад ням. Agent < лац. agens, -ntis = які дзейнічае)

1) прадстаўніцтва, аддзяленне якой-н. установы ці прадпрыемства (напр. транспартнае а.);

2) установа інфармацыйнага, пасрэдніцкага характару (напр. а. «Інтэрфакс»).

агіта́цыя

(ням. Agitation, ад лац. agitatio = прывядзенне ў рух)

1) палітычная дзейнасць, звязаная з уздзеяннем на свядомасць і настрой мас шляхам распаўсюджання (вусна і праз друк) праграмных ідэй, лозунгаў;

2) перан. пераконванне ў чым-н., угаворванне з мэтай схіліць да чаго-н.

агламера́т

(лац. agglomeratus = назапашаны)

1) рыхлае скапленне абломкаў горных парод і мінералаў;

2) мет. спечаная ў кавалкі дробная або пылападобная руда;

3) гарадская структура, якая ўтварылася ў выніку зліцця некалькіх дробных населеных пунктаў.

агламера́цыя

(лац. agglomeratio = злучэнне)

1) мет. атрыманне вялікіх кавалкаў з рыхлых дробных руд, пылападобных матэрыялаў шляхам спякання;

2) утварэнне скапленняў мікраарганізмаў у вадкасці;

3) зліццё гарадоў і іншых населеных пунктаў у адно гарадское пасяленне.

агнастыцы́зм

(англ. agnosticism, ад гр. agnostos = непазнавальны)

філасофскае вучэнне, якое адмаўляе магчымасць пазнання аб’ектыўнага свету і яго заканамернасцей (параўн. скептыцызм 1).