Verbum

апаге́й

(гр. apogeion, ад аро = ад + ge = Зямля)

1) астр. пункт арбіты Месяца або штучнага спадарожніка, найбольш аддалены ад цэнтра Зямлі (проціл. перыгей);

2) перан. самая высокая ступень развіцця, росквіт чаго н. (напр. у апагеі славы).

апазі́цыя

(лац. oppositio = супрацьпастаўленне)

1) супрацьпастаўленне сваіх поглядаў, палітыкі іншым поглядам, палітыцы;

2) група ўнутры дзяржаўнага органа, партыі, арганізацыі, якая выступае супраць большасці.

апазіцыяне́р

(фр. oppositionnaire, ад лац. oppositio = супрацьпастаўленне)

той, хто належыць да апазіцыі.

апака́ліпсіс

(гр. apokalypsis = адкрыццё)

1) частка Бібліі, адна з кніг Новага Запавету, якая змяшчае прароцтвы пра канец свету;

2) перан. нешта катастрафічнае для свету, для цывілізацыі (напр. а. ядзернай вайны).

апалаге́т

(гр. apologetes = прыхільнік, абаронца)

актыўны абаронца якой-н. ідэі, вучэння, парадкаў.

апаліты́зм

(фр. apolitisme, ад гр. а- = не, без + politismos = удзел у дзяржаўных або грамадскіх справах)

абыякавыя адносіны да палітыкі, ухіленне ад удзелу ў грамадска-палітычным жыцці.

апало́гія

(гр. apologia)

празмернае ўсхваленне, абарона каго-н. або чаго-н.

апане́нт

(лац. opponens, -ntis = які пярэчыць)

1) праціўнік у спрэчцы, палеміцы;

2) той, каму даручана ацэнка дысертацыі і выступленне на яе публічнай абароне.

апанта́ны

(польск. opętany)

ахоплены крайнім душэўным узрушэннем, безразважны, шалёны.

апапле́ксія

(гр. apopleksia)

мед. раптоўнае кровазліццё ў які-н. орган (гл. інсульт).