Verbum

апеля́цыя

(лац. appellatio)

1) юр. абскарджанне рашэння суда ў больш высокай судовай інстанцыі з мэтай перагляду справы (параўн. касацыя 1);

2) зварот з просьбай, з заклікам аб чым-н. (напр. а. да грамадскай думкі).

апе́ндыкс

(лац. appendix = прыдатак)

анат. чэрвепадобны адростак сляпой кішкі.

апендыцы́т

(фр. appendicite, ад лац. appendix = прыдатак)

мед. запаленне апендыкса (параўн. тыфліт).

апепсі́я

(ад гр. а- = не + pepsis = страваванне)

мед. нястраўнасць у сувязі з невыдзяленнем страўнікавага соку.

апера́тар

(лац. operator = выканаўца)

1) спецыяліст, які кіруе работай якога-н. механізма або ўстаноўкі;

2) тое, што і кінааператар;

3) інф. каманда або група каманд праграмы 5, складзенай на якой-н. мове праграміравання.

аператы́ўны

(лац. operativus = дзейсны)

1) здольны хутка і правільна выканаць практычныя задачы, дзейсны (напр. а. работнік);

2) звязаны з ажыццяўленнем пэўнай аперацыі (напр. а. прастор, а-ая група).

апера́цыя

(лац. operatio = дзеянне)

1) лячэнне, звязанае з хірургічным умяшаннем (напр. а. на сэрцы);

2) сукупнасць баявых дзеянняў буйной вайсковай групіроўкі, аб’яднаных адной мэтай (напр. наступальная а.);

3) асобнае дзеянне ў шэрагу іншых падобных дзеянняў, з якіх складаецца работа ўсяго прадпрыемства, установы (напр. паштовыя аперацыі, фінансавая а.);

4) перапрацоўка інфармацыі ЭВМ па адной камандзе.

аперко́т

(англ. uppercut, ад upper = верхні + cut = удар)

сп. удар знізу ў тулава або падбародак праціўніка пры гульні ў бокс.

аперы́раваць

(лац. operre)

1) рабіць хірургічную аперацыю (напр. а. ныркі);

2) выконваць якія-н. дзеянні, дзейнічаць (напр. а. каштоўнымі паперамі);

3) карыстацца чым-н. (напр. а. лічбамі, а. фактамі).

аперыты́ў

(фр. apéritif)

слабы спіртны напітак для ўзбуджэння апетыту.