Verbum

анабіёз

(фр. anabiose, ад гр. anabiosis = ажыўленне)

1) біял. прыпыненне жыццёвых працэсаў у арганізме з наступным аднаўленнем іх пры спрыяльных умовах; назіраецца пераважна ў беспазваночных (насякомых, круглых чарвей і інш.);

2) перан. запавольванне, прыпыненне сваёй дзейнасці ў якой-н. галіне.

ана́лаг

(гр. analogos = адпаведны)

тое, што з’яўляецца адпаведнасцю з чым-н., падабенствам чаго-н.

аналагі́чны

(гр. analogikos)

які ўяўляе сабой аналогію з чым-н.; падобны (напр. а. выпадак).

ана́ліз

(гр. analysis = раскладанне)

1) навуковае даследаванне шляхам расчлянення цэлага на састаўныя часткі (параўн. сінтэз 1);

2) вызначэнне саставу рэчыва (напр. а. крыві).

аналіты́чны

(гр. analytikos)

1) заснаваны на прымяненні аналізу (напр. а. метад даследавання);

2) здольны рабіць аналіз (напр. а. розум);

3) які служыць для аналізу (напр. а-ыя вагі).

анало́гія

(гр. analogia = адпаведнасць)

падабенства ў якіх-н. адносінах паміж прадметамі, з’явамі, паняццямі (напр. шукаць аналогію).

ана́лы

(лац. annales)

1) запісы гістарычных падзей у храналагічным парадку;

2) перан. наогул запісы.

анама́лія

(гр. anomalia = няроўнасць)

адхіленне ад нормы, ад агульнай заканамернасці; няправільнасць (напр. а. развіцця, магнітная а.).

анама́стыка

(гр. onomastikos = звязаны з імем)

1) сукупнасць уласных імён у мове;

2) раздзел мовазнаўства, які вывучае ўласныя імёны.

анамі́я

(фр. anomie = адсутнасць закону, арганізацыі)

маральна-псіхалагічны стан індывідуальнай і грамадскай свядомасці, які характарызуецца разлажэннем сістэмы маральных, сацыяльных каштоўнасцей і выражаецца ў апатыі, расчараванні ў жыцці, злачыннасці.