Verbum

тыф

(н.-лац. typhus, ад гр. typhos = зацямненне свядомасці)

умоўнае абазначэнне некаторых вострых інфекцыйных хвароб (напр. брушны т., сыпны т.), якія характарызуюцца высокай тэмпературай цела і парушэннем свядомасці.

тыфлапедаго́гіка

(ад гр. typhlos = сляпы + педагогіка)

састаўная частка дэфекталогіі, якая займаецца пытаннямі выхавання і навучання дзяцей са слабым зрокам і сляпых.

тыфлатэ́хніка

(ад гр. typhlos = сляпы + тэхніка)

1) раздзел тыфлапедагогікі, які распрацоўвае тэхнічныя сродкі для пераадолення слепаты і разладу зроку;

2) сукупнасць тэхнічных сродкаў, прызначаных для карэкцыі або кампенсацыі дэфектаў зроку.

тыфлі́т

(ад гр. typhlon = сляпая кішка)

запаленне сляпой кішкі.

тыфо́ід

(ад тыф + -оід)

уст. лёгкая форма брушнога тыфу.

тыфо́н

(гр. Typhon)

1) стогаловая агнядышная пачвара ў старажытнагрэчаскай міфалогіі;

2) прыбор на маяках і суднах, які падае сігналы ў час туману.

ты́фула

(н.-лац. typhula)

базідыяльны грыб сям. рагацікавых, які паразітуе на злакавых, бабовых раслінах.

тыфулёзы

(ад тыфула)

хваробы раслін, якія выклікаюцца грыбамі тыфуламі.