Verbum

ліз-, ліза-, -ліз

(гр. lysis = растварэнне)

першая або другая састаўная частка складаных слоў, якая абазначае адносіны да растварэння, раскладання рэчыва.

лізаге́нія

(ад ліза- + гр. genos = паходжанне)

здольнасць мікраарганізмаў утвараць і выдзяляць у навакольнае асяроддзе бактэрыяфагі.

лізалецыці́н

(ад ліза- + лецыцін)

арганічнае рэчыва, прадукт адшчаплення ад лецыціну ненасычанай тлустай кіслаты, якое выклікае разбурэнне эрытрацытаў і гемоліз.

лізасо́мы

(ад ліза- + сома)

дробныя акруглыя цельцы, выяўленыя ў клетках жывёл і раслін, якія ўдзельнічаюць ва ўнутрыклетачных працэсах пераварвання бялкоў, ліпідаў і нуклеінавых кіслот.

ліза́ты

(ад гр. lysis = растварэнне)

1) прадукты лізісу 2 якога-н. органа або тканкі;

2) лекавыя прэпараты, якія выкарыстоўваюцца ў ветэрынарнай практыцы для стымуляцыі органаў з аслабленай функцыяй.

лізафо́рм

[ад ліза- + фарм(алін)]

раствор фармаліну ў калійным мыле.

лізацы́мы

(ад ліза- + гр. zyme = закваска)

бялкі, якія змяшчаюцца ў жывёльных і раслінных арганізмах і з’яўляюцца ферментамі, што выклікаюць лізіс 2 некаторых мікраарганізмаў.

лі́згальд

(англ. leasehold)

форма зямельнай арэнды ў сярэдневяковай Англіі.

лізго́льдэры

(англ. leasholders, ад lease = арэнда + holder = трымальнік)

арандатары ў Англіі позняга сярэдневякоўя, якія арандавалі зямлю ў буйных землеўладальнікаў (лендлордаў); параўн. капігольдэры, фрыгольдэры.

лізіге́нны

(ад ліз- + -генны)

які ўтварыўся ў выніку разбурэння або растварэння (лізісу 2).