Verbum

легалізава́ць

(фр. legaliser)

узаконьваць, лічыць законным, пераводзіць на легальнае становішча.

легаліза́цыя

(ад лац. legalis = законны)

1) наданне законнай сілы якому-н. акту або дзеянню;

2) у міжнародным праве — засведчанне подпісаў на дакументах, прызначаных для дзеяння ў замежных дзяржавах.

легалі́зм

(ад лац. legalis = законны)

паводзіны, якія толькі знешне ўзгадняюцца з агульнапрынятымі маральнымі нормамі, не адпавядаючы сапраўднаму духу маральнасці.

лега́льны

(рус. легальный, ад лац. legalis)

прызнаны, дазволены законам.

лега́т​¹

(лац. legatus)

1) пасол сената, які выконваў палітычныя даручэнні ў Стараж. Рыме;

2) дыпламатычны прадстаўнік рымскага папы, які выконвае спецыяльную місію ў замежных краінах.

лега́т​²

(лац. legatum = належнае па завяшчанню)

выкладзенае ў завяшчанні даручэнне выплаціць якой-н. асобе пэўную суму або перадаць ёй пэўную маёмасць.

лега́та

(іт. legato = звязна)

муз. звязнае выкананне гукаў, пры якім яны плаўна пераходзяць адзін у другі (проціл. стаката).

легаты́сіма

(іт. legatissimo)

муз. звязнае выкананне гукаў, больш плаўнае, чым легата.

лега́цыя

(лац. legatio)

1) пасольства рымскага папы, якое накіроўваецца з асаблівай дыпламатычнай місіяй;

2) правінцыя ў колішняй Папскай вобласці (Італія).

леггемаглабі́н

(ад лац. lego = збіраю, згортваю + гемаглабін)

рэчыва, падобнае на гемаглабін, якое ўтвараецца ў некаторых раслінах.