Verbum

паэ́тыка

[(гр. poietike (techne) = майстэрства паэзіі)]

1) раздзел тэорыі літаратуры, які вывучае структуру і прыёмы паэтычнай творчасці (напр. п. жанру);

2) паэтычная манера, уласцівая паэту, літаратурнаму напрамку (напр. п. Я. Купалы, п. рамантызму).

паэты́чны

(гр. poietikos)

1) які мае адносіны да паэзіі (напр. п. зборнік);

2) поўны хараства, прыгажосці (напр. п. пейзаж);

3) надзелены ўзвышаным пачуццём да прыгожага (напр. п-ая натура).

паэтэ́са

(фр. poétesse)

жанчына-паэт.

паяды́нак

(польск. pojedynek)

1) узброеная сутычка двух праціўнікаў, дуэль;

2) спартыўная барацьба двух праціўнікаў;

3) наогул барацьба з кім-н., чым-н. (напр. п. са стыхіяй).

пая́ц

(іт. pagliaccio = сяннік, ад paglio = салома)

1) камічны персанаж старадаўняга народнага італьянскага тэатра;

2) клоун у цырку, балагане;

2) перан. чалавек, які крыўляецца, вядзе сябе, як клоун.

па-дэ-дэ́

(фр. pas de deux = літар. танец удваіх)

від парнага танца ў класічным балеце, а таксама музыка для яго.

па-дэ-труа́

(фр. pas de trois = літар. танец утраіх)

1) парны бальны танец, які складаецца з элементаў менуэта, мазуркі і вальса;

2) танец трох выканаўцаў у балеце.

п’е

(ісп. pie = фут)

адзінка даўжыні ў некаторых краінах Лац. Амерыкі, Іспаніі, Бельгіі, роўная ад 27,83 да 32,48 см.

пеа́н

(гр. paian)

1) хвалебны гімн у старажытнагрэчаскай паэзіі;

2) тое, што і пеон​¹.

пеана́ж

(фр. péonage < ісп. peonaje, ад peon = найміт)

сістэма кабальнай, паўпрыгонніцкай залежнасці селяніна, парабка ад землеўласніка ў некаторых краінах Лац. Амерыкі.