Verbum

сінго́нія

(ад гр. syn = разам + -гонія)

група відаў сіметрыі, да якой належаць крышталі з адным або некалькімі падобнымі элементамі сіметрыі.

сінгуля́рны

(лац. singularis)

асобны, адзіночны;

с. пункт — пункт на дыяграме стану, які адпавядае ўтварэнню ў сістэме хімічнага злучэння пастаяннага складу.

сіндактылі́я

(ад гр. syn = разам + daktylos = палец)

прыроджанае поўнае або частковае зрашчэнне паміж сабой двух і больш суседніх пальцаў рук або ног, якое ў чалавека разглядаецца як загана развіцця.

сіндро́м

(гр. syndromos = які разам бяжыць)

комплекс сімптомаў, характэрных для якога-н. захворвання.

сі́ндык

(гр. syndikos = абаронца)

1) абаронца, адвакат у судзе ў Стараж. Грэцыі;

2) старшыня гільдыі ў радзе заходнееўрапейскіх краін перыяду сярэдневякоўя;

3) прадстаўнік якой-н. установы, абшчыны ці карпарацыі ў некаторых сучасных краінах (напр. у Італіі, Швейцарыі, ЗША), упаўнаважаны на вядзенне спраў.

сіндыкалі́зм

(фр. syndicalisme)

кірунак у рабочым руху канца 19 — пач. 20 ст., прыхільнікі якога адмаўлялі неабходнасць класавай барацьбы і разглядалі эканамічную барацьбу як адзіны шлях да сацыялізму, пры якім сіндыкаты (прафсаюзы) павінны кіраваць грамадскай вытворчасцю.

сіндыка́т

(фр. syndicat, ад гр. syndikos = які дзейнічае сумесна)

1) манапалістычнае аб’яднанне прадпрыемцаў з мэтай абмежавання канкурэнцыі і забеспячэння панавання на рынках;

2) назва прафсаюзаў у Францыі і некаторых іншых краінах;

3) гаспадарчае аб’яднанне ў пэўных галінах прамысловасці ў СССР у перыяд нэпу, якое вяло закупку і збыт прадукцыі.

сіндэсмало́гія

(ад гр. syndesmos = звязка + -логія)

раздзел анатоміі, які вывучае сучляненні касцей шкілета.

сіндэсмі́я

(ад гр. syndesmos = звязка)

марскі малюск класа двухстворкавых, пашыраны ў Атлантычным акіяне, Чорным і Азоўскім морах.

сіндэсмо́з

(гр. syndesmos = звязка)

анат. маларухомае злучэнне касцей паміж сабой (сінартоз) пры дапамозе злучальнай тканкі (звязак).