Verbum

сімбіягене́з

(ад сімбіёз + генез)

гіпотэза аб паходжанні арганізмаў шляхам сімбіёзу.

сі́мвал

(гр. simbolon)

1) прадмет або яго малюнак, а таксама графічны знак, якія выражаюць якую-н. з’яву, ідэю;

2) умоўнае абазначэнне якой-н. велічыні, паняцця ў навуцы (напр. сімвалы хімічных элементаў);

3) мастацкі вобраз, які ўмоўна перадае якую-н. думку, перажыванне.

сімвалізава́ць

(фр. symboliser)

з’яўляцца сімвалам чаго-н.

сімвалі́зм

(фр. symbolisme, ад гр. symbolon = сімвал)

кірунак у літаратуры і мастацтве канца 19 — пач. 20 ст., у творчасці прадстаўнікоў якога асноўным сродкам выражэння быў сімвал, а не рэальнае жыццё.

сімвалі́ст

(ад сімвалізм)

паслядоўнік сімвалізму.

сімвалі́чны

(гр. symbolikos)

1) які мае скрыты сэнс;

2) мізэрна малы (пра платы, сумы).

сімво́ліка

(гр. symbolikos = сімвалічны)

1) выражэнне ідэй, паняццяў або пачуццяў пры дапамозе ўмоўных знакаў (сімвалаў) (напр. с. лічбаў, с. хімічных элементаў);

2) сукупнасць сімвалаў.

сі́менс

[ням. E. Siemens = прозвішча ням. вынаходцы (1816—1892)]

адзінка электрычнай праводнасці.

сімента́лы

(ням. Simmental = назва ракі ў Швейцарыі)

парода выведзенай у Швейцарыі буйной рагатай жывёлы, якая вызначаецца высокімі малочнымі і мяснымі якасцямі.

сіметры́чны

(ад гр. symmetros)

які мае сіметрыю, пабудаваны па закону сіметрыі;

мат. с-ыя функцыі — функцыі некалькіх пераменных, якія не змяняюць свайго значэння пры любых перастаноўках гэтых пераменных.