Verbum

геле́ніум

(н.-лац. helemum)

травяністая расліна сям. астравых з ланцэтным чаргаваным лісцем і жоўтымі або чырванаватымі кветкамі ў суквеццях, пашыраныя ў Паўн. і Цэнтр. Амерыцы; на Беларусі вырошчваецца як дэкаратыўная.

гелепо́ль

(гр. helepolis, ад helein = браць + polis = горад)

перасоўная шматпавярховая драўляная вежа, якая ў старажытнасці выкарыстоўвалася пры асадзе крэпасцей.

ге́лер

(чэш. haléř, ням. Heller)

1) разменная манета Чэхаславакіі, роўная ​¹/₁₀₀ кроны;

2) разменная манета Германіі (13—19 ст.), Аўстра-Венгрыі (1892—1918), Аўстрыі (1918—1924).

геле́ртэр

(ням. Gelehrter)

кніжн. вучоны з чыста кніжнымі, адарванымі ад жыцця і практычнай дзейнасці ведамі; схаласт, начотчык.

ге́лі

(ад лац. gelo = застываю)

дысперсныя сістэмы, якія ўтвараюцца ў калоідных растворах пры паступовай каагуляцыі (напр. жэлацінавы студзень, сталярны клей).

геліакты́чны

(гр. heliakos)

сонечны;

г. усход — усход зоркі ў праменях ранішняй зары, незадоўга да ўсходу Сонца.

геліе́я

(гр. heliaia)

суд прысяжных у Стараж. Афінах.

геліёграф

(ад гр. helios = сонца + -граф)

1) аўтаматычны апарат для запісу працягласці сонечнага свячэння;

2) тэлескоп з фотаапаратам, прызначаны для фатаграфавання Сонца.

геліёметр

(ад гр. helios = сонца + -метр)

астранамічны інструмент для вымярэння бачных дыяметраў нябесных свяціл, а таксама невялікіх вуглоў на нябеснай сферы.

ге́лій

(гр. helios = сонца)

хімічны элемент, самы лёгкі пасля вадароду інертны газ без колеру і паху.