Verbum

меліні́т

(ад гр. melinos = жаўтаваты)

назва трынітрафенолу ў Расіі і Францыі ў канцы 19 — пач. 20 ст.; пікрынавая кіслата.

мелі́с

(ням. Melis, ад лац. mel, mellis = мёд)

сорт цукру-пяску, які атрымліваюць з белай патакі — пабочнага прадукту цукрарафінаднай вытворчасці.

мелі́са

(ад н.-лац. melisa, ад гр. melissa = пчала)

травяністая расліна сям. ясноткавых з зубчастым лісцем, што мае пах лімона, і дробнымі белымі або ружовымі кветкамі, пашыраная ў Міжземнамор’і і субтропіках Азіі; лекавая і меданосная, на Беларусі вырошчваецца як дэкаратыўная.

меліто́за

(ад гр. meli, -itos = мёд)

цукрыстае рэчыва, якое знаходзіцца ў некаторых раслінах, напр. у эўкаліпце, цукровых бураках.

ме́лія

(н.-лац. melia)

дрэвавая або кустовая расліна сям. меліевых з перыстым лісцем і дробнымі кветкамі ў мяцёлках, пашыраная ў тропіках і субтропіках; лісце і карані выкарыстоўваюцца ў медыцыне.

меліяідо́з

(ад гр. melis = меліда, хвароба аслоў + eidos = выгляд)

рэдкае інфекцыйнае захворванне жывёл і чалавека, якое паражае скуру і ўнутраныя органы; найбольш пашырана ў Паўд,Усх. Азіі.

меліяра́цыя

(лац. melioratio = паляпшэнне)

сістэма мерапрыемстваў, накіраваных на паляпшэнне зямельных угоддзяў асушэннем балот, абвадненнем, змяненнем структуры глебы вапнаваннем, пасадкай спецыяльных раслін і інш.

меліяры́зм

(ад лац. melior = лепшы)

ідэалістычны погляд на дабро і зло, прыхільнікі якога лічаць зло немінучым, але прызнаюць магчымым паступова пашыраць сферу дабра.

мело́дыка

(гр. melodikos = які адносіцца да мелодыі)

1) вучэнне аб мелодыі;

2) сукупнасць меладычных сродкаў, уласцівых твору, кампазітару, музычнаму стылю або кірунку.

мело́дыя

(лац. melodia, ад гр. melodia = напеў, песня)

1) паслядоўнасць гукаў, якая ўтварае пэўнае музычнае адзінства;

2) музыкальнасць, меладычнасць (напр. м. верша).