Verbum

семе́стр

(лац. semestris = шасцімесячны)

навучальнае паўгоддзе ў вышэйшых або сярэдніх спецыяльных навучальных установах.

семіётыка

(гр. semeiotikos = звязаны са знакам)

1) навука аб розных сістэмах знакаў, якія выкарыстоўваюцца для перадачы інфармацыі;

2) раздзел медыцыны, што вывучае прыкметы хвароб.

семіна́р

(лац. seminarium = рассаднік)

1) практычныя заняткі, арганізаваныя ў вышэйшай навучальнай установе па групах; абмеркаванне студэнцкіх ці аспіранцкіх дакладаў, самастойных работ;

2) групавыя заняткі, арганізаваныя для спецыяльнай падрыхтоўкі, павышэння кваліфікацыі або палітычнай адукацыі (напр. с. настаўнікаў).

семіна́рыя

(лац. seminanum = рассаднік)

1) сярэдняя духоўная навучальная ўстанова;

2) сярэдняя навучальная ўстанова для падрыхтоўкі настаўнікаў у царскай Расіі і некаторых іншых краінах.

семіно́ма

(ад лац. semen, -minis = семя + -ома)

пухліна палавых залоз пераважна ў маладых мужчын, звычайна злаякасная.

семітало́гія

(ад семіты + -логія)

сукупнасць навук, якія вывучаюць семіцкія мовы, культуры, літаратуры і гісторыю семітамоўных народаў.

семіто́лаг

(ад семіты + -лаг)

спецыяліст у галіне семіталогіі.

семі́ты

(ад гр. Sem, ад ст.-яўр. Sem = імя аднаго з сыноў біблейскага Ноя)

тэрмін, які прымяняецца ў адносінах да народаў, што размаўляюць на семіцкіх мовах (арабаў, сірыйцаў, яўрэяў і інш.).

семіягра́фія

(ад гр. semeion = знак + -графія)

нотапісанне.

семіяло́гія

(ад гр. semeion = знак + -логія)

навука, якая вывучае найбольш агульныя ўласцівасці знакаў і знакавых сістэм.