Verbum

камералі́стыка

(ням. Kameralistik, ад п.-лац. camera = казна)

цыкл адміністратыўных і эканамічных дысцыплін, якія ў 17—18 ст. выкладаліся ў універсітэтах Германіі і іншых еўрапейскіх краін з мэтай падрыхтоўкі кіраўнікоў буйных гаспадарак.

камера́льны

(с.-лац. cameralis = пакаёвы)

які праводзіцца ў кабінеце, лабараторыі;

к-ыя работы — апрацоўка матэрыялаў, сабраных у выніку палявых тапаграфічных, геалагічных і іншых даследаванняў;

к-ыя навукі — тое, што і камералістыка.

ка́мера-абску́ра

(лац. camera obscura = цёмны пакой)

прататып фотаапарата ў выглядзе закрытай скрынкі з невялікай адтулінай у сценцы, якая з’яўляецца аб’ектывам.

камерге́р

(ням. Kammerherr)

прыдворнае званне, на ступень вышэйшае за камер-юнкера, у некаторых манархічных дзяржавах.

камерды́нер

(ням. Kammerdiener)

пакаёвы слуга, лакей у буржуазна-дваранскім побыце.

ка́мерны

(ад лац. camera = пакой)

прызначаны для невялікага памяшкання, для абмежаванага кола слухачоў (напр. к-ая музыка, к. аркестр).

камерса́нт

(фр. commerçant, ад лац. commercium = гандаль)

той, хто займаецца камерцыяй.

камерто́н

(ням. Kammerton)

прылада ў выглядзе стальной вілкі з двума зубцамі, які пры ўдары дае гук пэўнай вышыні, умоўны тон для настройкі музычных інструментаў.

каме́рцыя

(лац. commercium = гандаль)

дзейнасць, у аснове якой ляжыць ажыццяўленне афіцыяльна дапушчальных гандлёвых аперацый, што прыносяць камерсанту прыбытак.

камеры́стка

(іт. camerista)

пакаёўка, служанка пры пані ў буржуазна-дваранскім побыце.