каменда́нт
(ням. Kommendant, ад лац. commendans, -ntis)
1) начальнік войск крэпасці або ўмацаванага раёна;
2) вайсковы начальнік, які наглядае за парадкам нясення службы ў гарнізоне;
3) асоба, якая наглядае за парадкам перамяшчэння войск і вайсковых грузаў на шляхах зносін (ваенны к.);
4) асоба, якая адказвае за ахову і маёмасць якога-н. грамадскага будынка (напр. к. інтэрната).
камендату́ра
(ням. Kommandantur)
установа, якую ўзначальвае камендант гарнізона, а таксама памяшканне гэтай установы.
каменда́цыя
(лац. commendatio = даручэнне)
характэрны для перыяду ранняга сярэдневякоўя акт пераходу васала ў залежнасць ад сеньёра.
камендо́р
(англ. commander)
матрос-артылерыст у рускім флоце (18 ст. — 1917 г.) і флотах некаторых іншых дзяржаў.
каменсалі́зм
(ад фр. commensal = сатрапезнік, ад лац. com = сумесна + mensa = стол)
форма сумеснага жыцця жывёл розных відаў, пры якой адзін арганізм жыве за кошт другога, не робячы яму шкоды (напр. рыба-прыліпала на целе акулы); к. больш блізкі да сімбіёзу, чым да паразітызму 1.
каменса́лы
(фр. commensal = сатрапезнік)
жывёлы, якія жывуць на целе ці ў поласці цела іншых жывёл, маючы ад гэтага карысць і не робячы шкоды гаспадару.
камента́рый
(лац. commentarius)
1) тлумачэнні, паясненні да якога-н. друкаванага тэксту (напр. к. да твораў К. Чорнага);
2) тлумачэнні і крытычныя заўвагі з выпадку якой-н. падзеі (гістарычнай, палітычнай, спартыўнай і інш.).
камента́тар
(лац. commentator)
той, хто каменціруе што-н.; аўтар каментарыя (напр. к. па знешнепалітычных пытаннях).
каменці́раваць
(лац. commentari)
1) даваць каментарый да якога-н. тэксту (напр. к. вершы М. Багдановіча);
2) абмяркоўваць што-н., рабіць свае заўвагі аб чымн. (напр. к. спектакль).
ка́мера
(лац. camera)
1) памяшканне асобага, спецыяльнага прызначэння (напр. к. для хавання багажу, турэмная к.);
2) закрытая прастора ў якой-н. машыне, прыборы, збудаванні (напр. к. фотаапарата, к. шлюза);
3) унутраная гумавая абалонка пад шынай аўтамабіля, пакрышкай мяча, якая напампоўваецца паветрам.