Verbum

уніфіка́цыя

(ад с.-лац. unificare = аб’ядноўваць)

звядзенне чаго-н. да адзінай формы, да адзінай нормы (напр. у. напісання).

уніфіля́рны

(ад уні- + лац filum = нітка)

аднанітачны (напр. у. кабель).

уніфо́рма

(фр. uniforme, ад лац unus = адзін + forma = форма)

форменнае адзенне, аднолькавае для ўсіх людзей якой-н. групы.

у́нія

(лац. unio = аб’яднанне, адзінства)

1) аб’яднанне дзвюх або некалькіх дзяржаў пад уладай аднаго манарха;

2) аб’яднанне праваслаўнай і каталіцкай цэркваў на ўмовах прызнання праваслаўнай царквой вяршэнства папы рымскага з захаваннем сваіх абрадаў, напр. Брэсцкая унія 1596 г.;

3) назва розных адміністрацыйных міжнародных саюзаў.

уніяні́зм

(ад уніён)

імкненне да аб’яднання, зліцця.

унія́т

(ст.-польск. uniata, ад лац. unitas = аб’яднаны)

паслядоўнік царкоўнай уніі; той, хто прытрымліваецца грэка-каталіцкага веравызнання.

унты́

(эвенк. unta = абутак)

абутак з футра на мяккай падэшве.

унтэрто́н

(ням. Unterton, ад unter = ніжэйшы + Ton = гук)

муз. дадатковы, больш нізкі тон, які ўзнікае пры гучанні асноўнага тона і надае яму асаблівае адценне або тэмбр (параўн. абертон).

унтэршарфю́рэр

(ням. Unterscharführer)

званне ў СС у фашысцкай Германіі, якое адпавядала званню фельдфебеля.

унтэрштурмфю́рэр

(ням. Untersturmführer)

званне ў СС у фашысцкай Германіі, якое адпавядала званню лейтэнанта.