Verbum

уза

(іт. uso = звычай)

паводле звычаю.

уза́нцыя

(іт. usanza, фр. usance, ад лац. usus = звычай)

камерц. правіла, якое вызначае волю кожнага з партнёраў і маецца на ўвазе пры заключэнні гандлёвага дагавору, але прама ў ім не агаворана; гандлёвы звычай.

уза-та́ра

(ад іт. uso = звычай + тара)

тара, вагу якой прымаюць у памеры, устаноўленым на аснове гандлёвага звычаю.

уздзе́нь

(цюрк. uzden = вольны)

1) незапрыгонены селянін у феадальным Дагестане;

2) катэгорыя феадалаў у Кабардзе і Адыгеі.

узуа́льны

(лац. usualis)

1) які вынікае са звычаю, агульнапрыняты;

2) лінгв. які адпавядае агульнапрынятаму ўжыванню моўнай адзінкі (слова, фразеалагізма і інш.), параўн. аказіянальны.

узурпа́тар

(лац. usurpator)

асоба, якая незаконна захапіла ўладу або прысвоіла чужыя правы на што-н.

узурпа́цыя

(лац. usurpatio)

незаконны захоп улады, прысваенне чужых правоў на што-н.

узурпі́раваць

(лац. usurpare)

незаконна захапіць уладу ці прысвоіць чужыя правы на што-н.

у́зус

(лац. usus)

1) тое, што прынята, што стала звычайным; звычай; звычка;

2) лінгв. агульнапрынятае ўжыванне моўнай адзінкі (слова, фразеалагізма і інш.).

узуфру́кт

(лац. usus-fructus = здабыванне даходаў)

юр. права карыстання чужой маёмасцю і даходамі ад яе з умовай захавання яе цэласнасці і гаспадарчага прызначэння.