Verbum

мезатэ́ніум

(н.-лац. mesotenium)

аднаклетачная зялёная водарасць сям. мезатэніевых, якая трапляецца на вільготных скалах, схілах, імхах, рэдка на балоце, у рэках, канавах, лужынах.

мезатэрма́льны

(ад меза- + гр. therme = цяпло);

м-ыя радовішчы — залежы карысных выкапняў, адкладзеныя з гарачых мінеральных раствораў у нетрах Зямлі на глыбіні да 5 км пры тэмпературах 200—300°С.

мезатэрмі́я

(ад меза- + -тэрмія)

павышэнне тэмпературы вады ў вадаёме на глыбіні 0,5—1,5 м.

мезафі́л

(ад меза- + гр. phyllon = ліст)

асноўная тканка лістоў раслін (парэнхіма), у клетках якой змяшчаецца хларафіл.

мезафі́лы

(ад меза- + -філ)

арганізмы, якія нармальна існуюць і размнажаюцца пры сярэдніх тэмпературах (20—40° С).

мезафі́т

(ад меза- + -фіты)

этап эвалюцыі расліннага покрыву Зямлі, які замяніў палеафіт і папярэднічаў кайнафіту.

мезафі́ты

(ад меза- + -фіты)

расліны, якія жывуць ва ўмовах дастатковай увільготненасці, займаюць прамежкавае становішча паміж гіграфітамі і ксерафітамі.

мезацэстаідзі́ды

(н.-лац. mesocestoididae)

сямейства гельмінтаў класа цэстодаў, якія паразітуюць у тонкім кішэчніку ваўкоў, лісоў, куніц, сабак.

мезацэфа́л

(ад меза- + -цэфал)

антр. чалавек, у якога форма галавы мае сярэднія паказчыкі ў параўнанні з брахіцэфалам і даліхацэфалам.

мезацэфа́лія

(ад меза- + -цэфалія)

форма галавы, сярэдняя паміж брахіцэфаліяй і даліхацэфаліяй; сярэднегаловасць.