Verbum

кама́ндаваць

(рус. командовать, ад фр. commander)

1) аддаваць каманду 1, вымаўляць словы каманды;

2) быць камандзірам якой-н. воінскай часці (напр. к. батальёнам, к. парадам);

3) перан. аддаваць распараджэнні.

кама́ндас

(англ. commandos)

1) спецыяльныя атрады ва ўзброеных сілах Вялікабрытаніі і некаторых іншых краін, якія прызначаны для разведвальна-дыверсійных дзеянняў;

2) атрады апалчэнцаў у арміі бураў у час англабурскай вайны 1899—1902 гг.

камандзі́р

(рус. командир, фр. commandeur)

1) начальнік вайсковай часці, падраздзялення, ваеннага судна і інш. ;

2) перан. старшы ў якой-н. грамадзянскай групе (напр. к. дружыны, к. будаўнічага атрада).

камандзірава́ць

(ням. kommandieren)

адпраўляць куды-н. са службовым даручэннем.

камандзіро́ўка

(рус. командировка, ад ням. Kommandierung)

1) службовае заданне, даручэнне, звязанае з паездкай куды-н.;

2) камандзіровачнае пасведчанне.

камандзі́тны

(фр. commandite = таварыства на веры)

які мае адносіны да гандлёвага таварыства, члены якога адказваюць па абавязацельствах усёй сваёй маёмасцю, а астатнія ўдзельнікі толькі сваімі ўкладамі.

камандо́р

(фр. commandeur)

1) вышэйшае званне ў сярэдневяковым рыцарскім ордэне;

2) воінскае званне афіцэраў у ваенных флотах некаторых дзяржаў, напр. у Расіі ў 18 — пач. 19 ст., у Польшчы;

3) кіраўнік спартыўнага (аўтамабільнага, матацыклетнага, коннага, лыжнага і інш.) прабегу.

камарафі́лус

(н.-лац. camarophyllus)

шапкавы базідыяльны грыб сям. гіграфоравых, які расце на глебе ў лясах, на лугах; некаторыя віды ядомыя.

камары́лля

(ісп. camarilla)

група прыдворных, якая ў карыслівых мэтах уплывае сваімі інтрыгамі на дзяржаўныя справы.

камаса́цыя

(польск. komasacja, ад ням. Kommassation)

аб’яднанне некалькіх дробных зямельных надзелаў сялян у адно цэлае з мэтай ліквідацыі цераспалосіцы.