Verbum

метастрангілі́ды

(н.-лац. metastrongulidae)

сямейства гельмінтаў класа нематодаў, паразітуюць у бронхах і лёгкіх дзікоў, свойскіх свіней.

метатала́мус

(ад мета- + таламус)

задняя частка прамежкавага мозгу ў пазваночных.

метата́нк

(ад мета- + танк)

рэзервуар для абясшкоджання асадкаў, якія выдзяляюцца пры біялагічнай ачыстцы сцёкавых вод, з дапамогай мікраарганізмаў без доступу паветра (параўн. аэратанк).

метатрансля́тар

(ад мета + транслятар)

транслятар, арыентаваны на клас уваходных моў электронна-вылічальных машын.

метатэ́за

(фр. metathese, ад гр. metathesis = перастаноўка)

перастаноўка суседніх гукаў у сярэдзіне слова з мэтай змяніць яго агульнапрынятае гучанне; найбольш пашырана ў вусна-паэтычнай народнай творчасці, асабліва ў дзіцячых жанрах (напр. «талерка — тарэлка»).

метатэо́рыя

(ад мета- + тэорыя)

лагічная тэорыя, якая вывучае заканамернасці якой-н. іншай тэорыі.

метафа́за

(ад мета- + фаза)

другая фаза непрамога дзялення клеткі; на працягу яе храмасомы расшчапляюцца на храматыды.

мета́фара

(с.-лац. metaphora, ад гр. metaphora = перанос)

від тропа, ужыванне слова ці выразу ў пераносным значэнні на аснове падабенства або параўнання адной з’явы ці прадмета з другімі (напр. «гоман дрэў»).

метафі́зік

(ад метафізіка)

1) паслядоўнік метафізікі;

2) перан. чалавек, схільны ад абстрактных разважанняў.

метафі́зіка

(лац. metaphysica, ад гр. meta ta physika = пасля фізікі)

1) процілеглы дыялектыцы спосаб мыслення, пры якім з’явы, прадметы і паняцці разглядаюцца як ізаляваныя і нязменныя сутнасці;

2) перан. абстрактнае, туманнае разважанне; што-н. з малазразумелае, туманнае.