Verbum

шлюпбэ́лька

(гал. sloepbalk)

мар. металічная бэлька, да якой падвешваюцца шлюпкі, каб спускаць іх на ваду і падымаць на борт.

шлю́пка

(рус. шлюпка, ад гал. sloep = шлюп)

невялікае бяспалубнае парусна-грабное парусна-вяслярнае або маторнае судна з моцным корпусам (напр. выратавальная ш.).

шлюс

(ням. Schluss)

сцісканне сядла каленямі як умова моцнай пасадкі кавалерыстаў.

шля́га

(ням. Schlag)

прылада, ударамі якой трамбуюць ці ўшчыльняюць глебу, пясок, каменне і інш.

шля́гер

(ням. Schlager)

новая модная, вельмі папулярная ў які-н. перыяд песня, мелодыя.

шляк

(польск. szlak, ад ням. Schlag)

аблямоўка на тканіне, хустцы, шаліку і інш.

шля́мбур

(ням. Schlagbohrer, ад schlagen = біць + Bohrer = свердзел)

інструмент у выглядзе стальной трубкі з зазубрынамі зазубінамі на канцы для прабівання адтулін у каменных або бетонных частках збудаванняў.

шлях

(ст.-польск. szlach, ням. Schlag)

1) шырокая дарога, гасцінец, тракт;

2) прастора, па якой адбываецца рух, перамяшчэнне каго-н., чаго-н. (напр. паветраны ш., водны ш., чыгуначны ш.);

3) перан. вялікі перыяд развіцця чаго-н. (ш., пройдзены чалавецтвам);

4) перан. напрамак дзейнасці, развіцця чаго-н.;

5) орган у выглядзе каналаў, якія забяспечваюць жыццядзейнасць арганізма (дыхальныя шляхі).

шля́хта

(польск. szlachta, ад ст.-в.-ням. slahta)

дробнапамеснае дваранства ў Польшчы, Беларусі, Літве ў 14 — пач. 20 ст.

шля́хціц

(польск. szlachcic, ад szlachta < ст.-в.-ням. slahta)

дробнапамесны дваранін у Польшчы, Беларусі, Літве ў 14 — пач. 20 ст.