Verbum

ты́мус

(лац. thymus)

залоза ўнутранай сакрэцыі, размешчаная ў грудной поласці чалавека, што прымае ўдзел у рэгуляцыі росту, мінеральнага абмену і ў фарміраванні спецыфічнага імунітэту.

тымф, тынф

(ст.-польск. tymf, tynf, ад A. Tymf = прозвішча арандатара манетных двароў у Польшчы)

старажытная польская сярэбраная манета, якая ў канцы 17—18 ст. была пашырана і на Беларусі.

тынк

(ням. Tünche)

аддзелачны раствор з сумесі вяжучых рэчываў (вапны, цэменту, гліны, пяску, вады і інш.), якім пакрываюць сцены або столь.

тынкава́ць

(польск. tynkować, ад с.-в.-ням. tünchen)

пакрываць сцены або столь тынкам, каб зрабіць паверхню гладкай.

тынкту́ра

(лац. tinctura)

настой лекавага рэчыва на спірце або эфіры.

тынф

гл. тымф.

тынэ́йджэр

(англ. teenager)

юнак або дзяўчына ва ўзросце ад 13 да 19 гадоў.

тып

(фр. type, ад гр. typos = адбітак, вобраз)

1) узор, мадэль, форма чаго-н. (напр. т. самалёта, т. машыны);

2) біял. адзінка ў сістэматызацыі раслін і жывёл, якая аб’ядноўвае роднасныя класы (напр. т. кветкавых раслін, т. членістаногіх);

3) разрад, катэгорыя людзей з характэрнымі агульнымі знешнімі або ўнутранымі рысамі (напр. славянскі т.);

4) літ. абагулены мастацкі вобраз якой-н. групы людзей.

-тып

(гр. typos = адбітак)

другая састаўная частка складаных слоў, якая паказвае на сувязь з паняццямі «адбітак», «друк».

тыпаафсе́т

(ад гр. typos = адбітак + афсет)

палігр. афсетны друк з формаў высокага друку.