Verbum

каланіялі́зм

(фр. colonialisme, ад лац. colonia = пасяленне)

палітыка імперыялістычных дзяржаў, накіраваная на заняволенне народаў эканамічна слабаразвітых краін.

каланія́льны

(ад калонія)

1) які мае адносіны да калоніі, звязаны з уладаннем калоніямі 5 (напр. к-ая палітыка, к-ая дзяржава);

2) які жыве калоніямі (напр. к-ыя паліпы).

каланхо́э

(н.-лац. kalanchoe)

травяністая расліна сям. таўсцянкавых з сакаўным лісцем і шматлікімі чырвонымі, белымі, ружовымі або аранжавымі кветкамі ў суквецці, пашыраная ў тропіках і субтропіках; на Беларусі вырошчваецца як дэкаратыўная.

каланча́

(рус. каланча < цюрк. kalača, ад ар. kal’a = крэпасць)

дазорная вышка пажарнай часці.

калапла́ка

(н.-лац. caloplaca)

накіпны сумчаты лішайнік сям. целасхіставых, які расце на камянях, дрэвах, драўніне, імхах.

кала́пс

(лац. collapsus = які страціў прытомнасць)

1) раптоўнае моцнае зніжэнне сардэчнай дзейнасці, якое суправаджаецца слабасцю, часам стратай прытомнасці і пагражае смерцю;

2) катастрафічнае сцісканне масіўнай зоркі пад уздзеяннем сіл прыцяжэння (гравітацыйны к.);

3) татальнае разбурэнне важных жыццядзейных сувязей і цэласці якога-н. утварэння або сістэмы, грамадства або дзяржавы; катастрофа, пагібель.

калапса́ры

(ад лац. collapsus = які страціў прытомнасць)

«чорныя дзіркі», целы невялікіх памераў са шчыльнасцю рэчыва 1014—1015 г/см​³, якія ўтварыліся ў выніку гравітацыйнага (гл. гравітацыя) калапсу масіўнай зоркі.

калапсатэрапі́я

(ад калапс + тэрапія)

хірургічныя метады лячэння туберкулёзу.

каларату́ра

(іт. coloratura)

упрыгожванне вакальнай мелодыі хуткімі, тэхнічна цяжкімі пасажамі, трэлямі, руладамі; здольнасць голасу выконваць іх.

каларго́л

[ад гр. kolla = клей + лац. arg(entum) = серабро + -ол]

лекавы прэпарат, які выкарыстоўваецца пры гнойных захворваннях.