Verbum

шліф

(ням. Schliff)

адшліфаваная з абодвух бакоў тонкая празрыстая пласцінка мінералу або горнай пароды для даследавання пад мікраскопам.

шліфава́ць

(польск. szlifować, ад ням. schleifen)

1) апрацоўваць да гладкасці якую-н. паверхню;

2) перан. удасканальваць, паляпшаць што-н. (напр. ш. стыль артыкула).

шліх

(ням. Schlich)

асадак з зерняў цяжкіх мінералаў, які атрымліваецца пры прамыўцы вадою рыхлых ці здробненых горных парод і руд з мэтай здабычы золата, плаціны, алмазаў і інш.

шлі́хта

(ням. Schlichte)

1) клейкі, ліпкі раствор, якім прамочваюць аснову тканіны, каб надаць ёй трываласць і гладкасць;

2) тое, што і штабель.

шліхтава́ць

(ням. schlichten)

1) прамываць, насычаць аснову тканіны шліхтай;

2) збіраць што-н. у штабель (шліхту) (напр. ш. дошкі).

шліхту́бель

(ням. Schlichthobel)

стругальны інструмент (гэбель) з двайным лязом, прызначаны для чыстага стругання.

шліц

(ням. Schlitz)

1) проразь для адвёрткі ў галоўцы шрубы;

2) разрэз на спінцы ці на баках пінжака, паліто і інш.

шлык

[кр.-тат. (ba)šlyk = башлык]

высокая футравая шапка.

шлюз

(ням. Schleuse)

1) гідратэхнічнае збудаванне ў выглядзе адной ці некалькіх камер для пераводу суднаў з адной часткі ракі (канала) у другую, якая мае іншы ўзровень вады;

2) адтуліна з засаўкай у плаціне, праз якую выпускаецца вада;

3) прыстасаванне ў выглядзе шырокага нахіленага жолаба для прамывання залатаноснага пяску ці здробненай руды.

шлюп

(гал. sloep)

1) трохмачтавы карабель з прамымі парусамі ў парусным флоце 18—19 ст.;

2) аднамачтавае марское судна з кліверам.