Verbum

тыле́цыя

(н.-лац. tilletia)

базідыяльны грыб сям. тылецыевых, які развіваецца на раслінах сям. злакавых, асаковых.

тыле́я

(н.-лац. tillaea)

травяністая расліна сям. таўсцянкавых з густым лісцем і белымі кветкамі, пашыраная ў Еўразіі і Паўн. Амерыцы; расце на пясчаных берагах рэк.

тылі́ты

(англ. tillite, ад till = валунная гліна)

выкапнёвыя марэнныя адклады старажытных зледзяненняў Зямлі.

ты́льда

(ісп. tilde)

дыякрытычны знак у выглядзе хвалістай рыскі (*).

тымі́н

(ад гр. thymon = чабор)

арганічнае злучэнне, якое належыць да пірымідынавых асноў, уваходзіць у склад дэзаксірыбануклеінавай кіслаты і змяшчаецца ва ўсіх жывых клетках.

ты́мія

(н.-лац. timmia)

лістасцябловы мох сям. тыміевых, які расце на балотах.

тымо́л

(ад лац. thymum = фіміям + -ал)

лекавы прэпарат, які атрымліваюць з некаторых эфірных масел; выкарыстоўваецца як сродак супраць глістоў і мікробаў.

тымпа́н

(гр. tympanon = барабан)

1) старадаўні ўдарны музычны інструмент, род медных талерак або невялікай літаўры;

2) архіт. трохвугольнае поле франтона з жывапіснымі і скульптурнымі ўпрыгожаннямі.

тымпана́льны

(ад гр. tympanon = барабан)

барабанны;

т-ыя органы — органы слыху ў некаторых насякомых у выглядзе тонкай хітынавай перапонкі на пярэдніх ножках або сегментах брушка, ваганні якой успрымае група адчувальных нерваў.

тымпані́я

(ад гр. tympanon = барабан, бубен)

захворванне жвачных жывёл, пры якім збіраецца многа газаў у рубцы, кішэчніку; узнікае пры залішнім паяданні кармоў, што лёгка паддаюцца браджэнню (напр. канюшыны, зялёнай масы бабовых).