Verbum

леге́нда

(лац. legenda = тое, што павінна быць прачытана)

1) вуснае народнае апавяданне аб якой-н. гістарычнай або выдуманай падзеі, асобе;

2) выдумка, што-н. неверагоднае;

3) сукупнасць умоўных знакаў і тлумачэнняў да карты, што раскрываюць яе значэнне.

легенда́рны

(ад лац. legenda = тое, што павінна быць прачытана)

1) які з’яўляецца легендай, казачны;

2) авеяны легендамі, незвычайны, небывалы.

легіён

(лац. legio, -onis)

1) асноўная арганізацыйная адзінка старажытнарымскага войска;

2) асобнае вайсковае фарміраванне ў некаторых замежных краінах;

3) перан. вялікая колькасць, мноства каго-н., чаго-н. (напр. л. зорак).

легі́раваць

(ням. legieren)

уводзіць у метал для змянення яго хімічных і фізічных уласцівасцей дамешкі іншых металаў.

легіслату́ра

(ад лац. lex, legis = закон + latura = унясенне)

1) прадугледжаны законам тэрмін паўнамоцтваў заканадаўчых органаў;

2) сукупнасць заканадаўчых органаў у Англіі, многіх штатах ЗША.

легіслаты́ва

(фр. legislative, ад лац. legis latio = устанаўленне права)

назва заканадаўчага сходу Францыі ў час Французскай рэвалюцыі ў 1791—1792 гт. (да Канвента) і ў час Другой рэспублікі 1849—1851 гг.

легі́сты

(с.-лац. legistae, ад лац. lex, legis = закон)

сярэдневяковыя юрысты, якія ўводзілі ў практыку грамадзянскае рымскае права, супрацьпастаўляючы яго царкоўнаму праву і феадальным звычаям.

легітыма́цыя

(лац. legitimatio)

пацвярджэнне ці прызнанне законнасці якога-н. права, а таксама дакумент, які пацвярджае гэтае права.

легітымі́зм

(фр. légitimisme, ад лац. legitimus = законны, правамерны)

палітычны кірунак у Зах. Еўропе ў 19 — пач. 20 ст. (пераважна ў Францыі), які прызнаваў спадчыннае права якой-н. дынастыі на ўладу.

легітымі́раваць

(с.-лац. legitimare)

прызнаваць законам.