Verbum

левіяфа́н

(ст.-яўр. liwjāthān)

1) вялікае марское страшыдла, аб якім гаворыцца ў Бібліі;

2) перан. нешта велізарнае, страшнае.

левулёза

(ад лац. laevus = левы)

тое, што і фруктоза.

легалізава́ць

(фр. legaliser)

узаконьваць, лічыць законным, пераводзіць на легальнае становішча.

легаліза́цыя

(ад лац. legalis = законны)

1) наданне законнай сілы якому-н. акту або дзеянню;

2) у міжнародным праве — засведчанне подпісаў на дакументах, прызначаных для дзеяння ў замежных дзяржавах.

легалі́зм

(ад лац. legalis = законны)

паводзіны, якія толькі знешне ўзгадняюцца з агульнапрынятымі маральнымі нормамі, не адпавядаючы сапраўднаму духу маральнасці.

лега́льны

(рус. легальный, ад лац. legalis)

прызнаны, дазволены законам.

лега́т​¹

(лац. legatus)

1) пасол сената, які выконваў палітычныя даручэнні ў Стараж. Рыме;

2) дыпламатычны прадстаўнік рымскага папы, які выконвае спецыяльную місію ў замежных краінах.

лега́т​²

(лац. legatum = належнае па завяшчанню)

выкладзенае ў завяшчанні даручэнне выплаціць якой-н. асобе пэўную суму або перадаць ёй пэўную маёмасць.

лега́та

(іт. legato = звязна)

муз. звязнае выкананне гукаў, пры якім яны плаўна пераходзяць адзін у другі (проціл. стаката).

легаты́сіма

(іт. legatissimo)

муз. звязнае выкананне гукаў, больш плаўнае, чым легата.