Verbum

кластаге́нны

(ад гр. klastos = зламаны + -генны)

утвораны з абломкаў горных парод.

кластрыдёзы

(ад кластрыдыі)

інфекцыйныя хваробы жывёл і чалавека (напр. батулізм, слупняк і інш.), якія выклікаюцца кластрыдыямі.

кластры́дыі

(н.-лац. clostridium, ад гр. kloster = верацяно)

спараносныя бактэрыі; пашыраны ў глебе, вадзе, рэштках жывёл і раслін.

кла́стэр

(англ. cluster)

1) хім. група малекул, якія вылучаюцца сярод іншых падобных малекул і аб’ядноўваюцца ва ўстойлівыя ўтварэнні;

2) лінгв. паслядоўнасць, ланцужок моўных элементаў, напр. гукаў, часцін мовы.

кластэ́рыум

(н.-лац. closterium)

аднаклетачная зялёная водарасць сям. кластэрыевых, якая пашырана ў прэсных вадаёмах, на сырых скалах, імхах.

клато́іда

(ад гр. klotho = праду + -оід)

плоская спіралепадобная крывая, якая складаецца з дзвюх частак, размешчаных сіметрычна адносна пачатку каардынат.

клатра́ты

(лац. clathratus = ахаваны кратамі)

крышталічныя злучэнні ўключэння, у якіх малекулы асноўнага рэчыва ўтвараюць каркас, а малекулы іншых элементаў размяшчаюцца ў поласцях каркаса.

клаузіліі́ды

(н.-лац. clausiliidae)

сямейства сцяблініставокіх малюскаў, пашыранае ў Еўразіі і Паўд. Амерыцы; жывуць у лясах, на скалах.

клауна́да

(ад клоун)

1) жанр цыркавога мастацтва, заснаваны на выкарыстанні прыёмаў эксцэнтрыкі 2, буфанады 1, гратэску 1;

2) цыркавое прадстаўленне з удзелам клоунаў (гл. антрэ 1).

кла́ўзула

(лац. clausula = заключэнне)

1) спецыяльная ўмова, агаворка ў завяшчанні, дагаворы і інш. (у юрыспрудэнцыі);

2) заключная частка прамовы (у рыторыцы);

3) заключныя склады вершаванага радка пасля апошняга націскнога склада.