Verbum

пнеўма́тыка

(гр. pneumatikos = паветраны)

1) раздзел фізікі, які вывучае газападобныя целы;

2) пнеўматычная аўтаматыка.

пнеўматы́чны

(гр. pneumatikos = паветраны)

1) які дзейнічае пры дапамозе сціснутага паветра;

2) які мае адносіны да пнеўматыкі.

пнеўмаэктамі́я

(ад гр. pneumon = лёгкія + ektome = выразанне)

поўнае выразанне аднаго лёгкага пры злаякаснай пухліне, бронхаэктазіі і іншых хваробах.

пнеўмаэнцэфалагра́фія

(ад гр. pneuma = дыханне + энцэфалаграфія)

энцэфалаграфія з увядзеннем паветра ў мяшочкі галаўнога мозгу.

пнеўмерка́тар

[ад пнеў(матычны) + ням. merken = адзначаць]

апарат для дыстанцыйнага вызначэння ўзроўню вадкасці ў катлах, цыстэрнах, адсеках суднаў і інш.

пнеўмо́граф

(ад гр. pneuma = дыханне + -граф)

прыбор для рэгістрацыі дыхальных рухаў.

пнеўмо́ніка

(ад гр. pneuma = дыханне)

напрамак у пнеўмааўтаматыцы, звязаны з выкарыстаннем эфектаў, што вынікаюць пры непасрэдным узаемадзеянні струменяў паветра або газу.

поганафо́ры

(н.-лац. pogonophora)

тып беспазваночных жывёл падраздзела другаснаротых, якія вядуць амаль нерухомы спосаб жыцця на дне мора.

-поды, -подыі

(гр. pus, podos = нага)

другая састаўная частка складаных слоў, якая адпавядае паняццям «канечнасць», «органы перамяшчэння».

по́дыум, по́дый

(лац. podium, ад гр. podion = памост, падвышэнне)

1) узвышэнне ў старажытнарымскім цырку з крэсламі для імператара, сенатараў і іншых высокапастаўленых асоб;

2) узвышэнне для натуры ў скульптараў, мастакоў.