плеўратэ́ніум
(н.-лац. pleurotaenium)
аднаклетачная зялёная водарасць сям. касмарыевых, якая пашырана ў сфагнавых і іншых вадаёмах, у мінеральных крыніцах.
плеўрахло́рыс
(н.-лац. pleurochloris)
аднаклетачная жоўта-зялёная водарасць сям. плеўрахлоравых, якая пашырана ў прэсных вадаёмах і ў глебе.
плеўро́зій
(н.-лац. pleurozium)
лістасцябловы мох сям. энтадонтавых, які расце на сухой лясной глебе, у хмызняках, на сухіх лугах, мохавых балотах.
плеўры́дыум
(н.-лац. pleuridium)
лістасцябловы мох сям. дзітрыхавых, які расце на вільготных палях, у лугавых канавах, на аголенай глебе і пакрытых глебай камянях.
плеўры́т
(лац. pleuritis, ад гр. pleuritis)
запаленне плеўры.
плея́да
(ад гр. Pleias, -ados = назва сузор’я)
група выдатных дзеячаў навукі, культуры адной эпохі, аднаго напрамку (напр. п. пачынальнікаў беларускай літаратуры).
плеяспо́ра
(н.-лац. pleospora)
сумчаты грыб сям. плеяспоравых, які развіваецца на раслінных рэштках, на лісці травяністых і дрэвавых раслін.
плеятрапі́я
(ад гр. pleion = большы + -трапія)
уплыў аднаго гена на некалькі прымет арганізма.
плеяха́зій
(ад гр. pleion = большы + chasis = раздзяленне)
тып суквецця, у якім ад галоўнай восі з вяршыннай кветкай адыходзіць больш дзвюх перарастаючых яе бакавых восяў (напр. у малачаю).
плікаты́ўны
(лац. plicatilis, ад plicare = складаць)
складкаваты;
п-ыя дыслакацыі — парушэнні ў заляганні пластоў горных парод, якія не суправаджаюцца разрывам іх цэласнасці.