Verbum

плазмо́дый

(н.-лац. plasmodium, ад гр. plasma = утварэнне + eidos = выгляд)

1) вегетатыўнае цела слізевікоў і некаторых водарасцей;

2) прасцейшы арганізм класа спаравікоў, які паразітуе ў крыві і з’яўляецца ўзбуджальнікам малярыі.

плазмо́ліз

(ад плазма + -ліз)

адслойванне пратапласта ад клетачнай сценкі пры ўздзеянні на клетку гіпертанічным растворам.

плазмо́н

(ад плазма)

сукупнасць пазахрамасомных спадчынных элементаў клетак (плазмагенаў), якія змяшчаюцца ў цытаплазме на яе арганоідах; складаецца з пластома і цытаплазмона (параўн. геном).

плакадо́нты

(н.-лац. placodontia)

атрад вымерлых марскіх паўзуноў падкласа сінаптазаўраў, якія жылі ў мезазоі.

плакадэ́рмы

(н.-лац. placodermi)

клас вымерлых панцырных рыб, якія жылі ў познім дэвоне ў марскіх і прэсных вадаёмах; пласцінаскурыя.

плака́т

(ням. Plakat, ад гал. plakkat)

вялікі каляровы малюнак з агітацыйным або рэкламным тэкстам.

плаке́

(фр. plaqué = накладзены)

металічны выраб, пакрыты лісткамі высакароднага металу, або драўляны выраб з накладзенымі на яго пласцінкамі драўніны каштоўных парод.

плаке́тка

(фр. plaquette)

1) твор медальернага мастацтва, медаль прамавугольнай ці блізкай да прамавугольнай формы;

2) пласцінка з рэльефным адбіткам, якая ўжываецца для ўпрыгожання мэблі.

плакірава́ць

(фр. plaquer = накладваць, пакрываць)

1) пакрываць металічную паверхню тонкім слоем іншага металу, устойлівага супраць карозіі, больш Прыгожага і інш.;

2) абліцоўваць вырабы з простага дрэва тонкай фанерай з каштоўных парод дрэва;

3) абкладваць дзёрнам земляныя насыпы, адкосы, каб засцерагчы іх ад размывання вадой.

плако́р

(ад гр. plaks, -akos = раўніна)

плоская або слабанахільная водападзельная тэрыторыя.