Verbum

пірагра́фія

(ад піра- + -графія)

тэхніка аздаблення скураных і драўляных прадметаў выпальваннем разагрэтым да чырвані металічным разцом рознага роду ўзораў, малюнкаў.

пірака́нта

(н.-лац. pyracantha)

вечназялёная кустовая расліна сям. ружавых з прадаўгаватым бліскучым лісцем і дробнымі белымі або ружова-жоўтымі кветкамі ў суквеццях, пашыраная ў субтропіках; на Беларусі вырошчваецца як дэкаратыўная.

піракатэхі́н

(ад піра- + катэху)

арганічнае злучэнне класа фенолаў, якое з’яўляецца састаўной часткай смол акацыі катэху і некаторых танінаў; выкарыстоўваецца для сінтэзу фарбавальнікаў, лекавых прэпаратаў, як праявіцель у фатаграфіі.

піракласты́чны

(ад піра- + гр. klao = ламлю, разбіваю)

які мае адносіны да вулканічных горных парод абломкавай структуры, складзеных з раздробленых прадуктаў вулканічных вывяржэнняў.

піраксені́т

(ад піраксены)

ультраасноўная поўнакрышталічная горная парода, складзеная з піраксенаў.

піраксе́ны

(ад піра- + ksenos = чужы)

група пародаўтваральных мінералаў класа сілікатаў белага, шэрага, жоўтага і зялёнага колеру (аўгіт, жадэіт і інш.).

піраксілі́н

(ад піра- + гр. ksylon = дрэва)

выбуховае рэчыва, якое выкарыстоўваецца пры падрыўных работах і для вырабу бяздымнага пораху.

пірала́трыя

(ад піра- + -латрыя)

вогнепаклонства.

піралі́т

(ад піра- + -літ)

гіпатэтычнае рэчыва, з якога складаецца верхняя мантыя; мяркуецца, што з яго ўтвараецца базальтавая магма.

піралюзі́т

(ад піра- + гр. lusis = ачыстка)

мінерал, двухвокіс марганцу чорнага колеру, які ўтварае рыхлыя або шчыльныя скрытакрышталічныя масы; руда марганцу.