Verbum

сальманелёзы

(ад сальманела)

інфекцыйныя хваробы жывёл і чалавека з групы кішачных інфекцый, якія выклікаюцца сальманеламі.

сальмане́лы

[н.-лац. salmonella, ад D. Salmon = прозвішча амер. патолага (1850—1914)]

кішачныя бактэрыі сям. энтэрабактэрый; узбуджальнікі брушнога тыфу, паратыфаў і сальманелёзаў.

сальміза́цыя

(ад соль + мі)

1) сістэма складовага абазначэння ступеняў гамы;

2) рытмічнае чытанне назваў нот без спявання.

сальпігло́сіс

(н.-лац. salpiglossis)

травяністая расліна сям. паслёнавых з падоўжаным лісцем і лейкападобнымі жоўтымі або пурпуровымі кветкамі, пашыраная ў Чылі; на Беларусі вырошчваецца як дэкаратыўная.

сальпінгаафары́т

(ад гр. salpinks, -ngos = труба + аафарыт)

запаленне прыдаткаў маткі (матачных, або фалопіевых, труб і яечнікаў); гл. таксама аафарыт, сальпінгіт.

сальпінгі́т

(ад гр. salpinks, -ngos = труба)

запаленне матачных (фалопіевых) труб (гл. таксама сальпінгаафарыт).

сальпу́гі

(н.-лац. solifugae)

атрад арахнідаў, членістаногія жывёлы з целам даўжынёй 1—7 см, пакрытым валаскамі, і масіўным брушкам з 10 сегментаў, пашыраныя ў стэпах і пустынях трапічных і субтрапічных зон; рухомыя начныя драпежнікі.

са́льпы

(н.-лац. salpae, ад гр. salpe)

клас хордавых жывёл падтыпу тунікатаў, жывуць пераважна ў трапічных і субтрапічных морах.

са́льта

(іт. salto = скачок)

акрабатычны нумар, пры якім акрабат пераварочваецца ў паветры.

сальта́цыі

(лац. saltatio, ад saltare = скакаць)

раптоўныя, скачкападобныя пераўтварэнні арганізмаў, якія нібыта прыводзяць да з’яўлення новых буйных таксонаў (атрадаў, класаў, тыпаў).