Verbum

палеако́ртэкс

(ад палеа- + лац. cortex = кара)

філагенічна (гл. філагенез) самая старажытная частка кары вялікіх паўшар’яў галаўнога мозгу пазваночных (параўн. архікортэкс).

палеалі́т

(ад палеа- + -літ)

першая эпоха каменнага веку ў геалагічнай гісторыі Зямлі; старажытны каменны век.

палеамагнеты́зм

(ад палеа- + магнетызм)

уласцівасць горных парод намагнічвацца ў перыяд свайго ўтварэння пад уздзеяннем магнітнага поля Зямлі і захоўваць набытую намагнічанасць у наступныя эпохі.

палеантало́гія

(ад палеа- + гр. on, onthos = істота + -логія)

комплекс біялагічных навук, якія вывучаюць раслінны і жывёльны свет мінулых геалагічных эпох (параўн. неанталогія).

палеанто́лаг

(ад палеа- + гр. on, onthos = істота + -лаг)

спецыяліст у галіне палеанталогіі.

палеапатало́гія

(ад палеа- + паталогія)

навука аб хваробах жывёл і раслін, якія жылі на Зямлі ў мінулыя геалагічныя эпохі.

палеапатамало́гія

(ад палеа- + патамалогія)

навука аб старажытных рэках, частка палеагеаграфіі і гідралогіі рэк.

палеапітэ́к

(ад палеа- + -пітэк)

выкапнёвая чалавекападобная малпа, знойдзеная ў ніжнепліяцэнавых адкладах Паўн. Індыі.

палеа́рктыка

(ад палеа- + гр. arktikos = паўночны)

зоагеаграфічная адзінка раянавання сушы ў рангу падцарства (вобласці); палеарктычная вобласць.

палеарэнтгенало́гія

(ад палеа- + рэнтгеналогія)

вывучэнне хвароб даўніх людзей пры дапамозе рэнтгеналагічнага даследавання рэшткаў даўніх арганізмаў.