сібары́т, ‑а, М ‑рыце, м.
Неадабр. Распешчаны, раздураны раскошаю чалавек.
[Грэч. sybarítēs.]
сібары́тка, ‑і, ДМ ‑там; Р мн. ‑так; ж.
Неадабр. Жан. да сібарыт.
сібары́тнічаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак.
Неадабр. Весці жыццё, уласцівае сібарыту. «А ўставаць няма чаго спяшацца», — вырашыў ён [Венькя] і хацеў змоў захутацца ў коўдру з галавой, затаіцца, але ў спальню ўвайшла бабуля і рашуча загадала: — Годзе сібарытнічаць... Уставай. Шыловіч.
сібары́цкі, ‑ая, ‑ае.
Неадабр. Уласцівы сібарыту; такі, як у сібарыта. Сібарыцкае жыццё.
сібары́цтва, ‑а, н.
Неадабр. Характар жыцця, правядзенне часу, уласцівыя сібарыту.
сібе́рна,
Разм.
1. Прысл. да сіберны.
2. безас. у знач. вык. Пра халодную пагоду з рэзкім ветрам. Сіберна так, а [дзяўчына] як бы і не заўважае холаду — не спяшаецца. Марціновіч.
сібе́рны, ‑ая, ‑ае.
Разм.
1. Крайне суровы; бязлітасны, жорсткі. Сіберны чалавек. Сіберны характар. □ Бялявыя вусы з рыжым адлівам былі заядла падкручаны. Ён сіберным вокам ласкавага бацькі акідаў адданы пад яго апеку і ахову горад: ці няма дзе чаго крамольнага або проста непатрэбнага. Караткевіч.
2. Вельмі моцны, рэзкі, люты (пра вецер, мароз і пад.). Сіберны мароз. □ Быў сіберны холад, і людзі часта прыбягалі пагрэцца ў кацельную. Лынькоў. Не магу я, кволая дзяўчына, Сцюжай гэтакай ісці палямі Над сібернымі вятрамі. Зарыцкі.
сібіля́нт, ‑а, М ‑нце, м.
У фанетыцы — пярэднеязычны фрыкатыўны зычны гук (с, з, ш, ж).
[Ад лац. sibilans — свісцячы.]
сібіля́нтны, ‑ая, ‑ае.
У фанетыцы — які мае адносіны да сібілянта. Сібілянтныя гукі.
сібіра́к, ‑а, м.
Ураджэнец або жыхар Сібіры. Прыветліва сустрэлі сібіракі чужых людзей. Пальчэўскі.