Verbum

сікамо́р, ‑а і ‑у, м.

1. ‑а. Дрэва сямейства тутавых з цвёрдай драўнінай і ядомымі пладамі.

2. ‑у; толькі адз. Драўніна гэтага дрэва.

сікаты́ў, ‑тыву, м.

Спец. Рэчыва, якое паскарае высыханне алеяў, фарбаў і лакаў.

[Ад. лац. siccativus — які высушвае.]

сікафа́нт, ‑а, М ‑нце, м.

У Старажытных Афінах — прафесіянальны даносчык, паклёпнік, шантажыст.

[Грэч. sykophantēs.]

сіко́з, ‑у, м.

Хранічнае запаленне скуры ў мужчын пераважна ў вобласці барады і вусоў.

[Грэч. sykosis.]