вышчара́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да вышчарыць.
вы́шчарбіцца, ‑біцца; зак.
Стаць шчарбатым; вызубіцца.
вы́шчарбіць, ‑блю, ‑біш, ‑біць; зак., што.
Нарабіць шчарбін, вызубіць. Вышчарбіць край шкла. Вышчарбіць лязо сякеры.
вы́шчарблены, ‑ая, ‑ае.
1. Дзеепрым. зал. пр. ад вышчарбіць.
2. у знач. прым. Са шчарбінамі на лязе (пра нож, сякеру і пад.). Узяў кошык, акраец хлеба і жаўтлявы, мяккаваты шматок сала, вышчарблены братаў складанчык на шнурку. М. Стральцоў. // З пашкоджанай паверхняй чаго‑н., з выламаным краем. За мостам відаць былі сляды вайны: руіны нейкай царквы, вышчарбленая сцяна. Асіпенка.
вышчарбля́цца, ‑яецца; незак.
1. Незак. да вышчарбіцца.
2. Зал. да вышчарбляць.
вышчарбля́ць, ‑яю, ‑яеш, ‑яе.
Незак. да вышчарбіць.
вы́шчарка, ‑і, ДМ ‑рцы; Р мн. ‑рак; м. і ж.
Разм. Той, хто часта шчэрыць зубы; выскаляка.
вы́шчарыцца, ‑руся, ‑рышся, ‑рыцца; зак.
Разм. Засмяяцца, паказаўшы зубы. — Проша пана да нашага будана, — вышчарыўся насустрач Міхасю Ціток. — Што бог паслаў. Б. Стральцоў. // Узлаваўшыся, паказаць, выскаліць зубы; злосна крыкнуць на каго‑н. Хведар вышчарыўся на жонку. — Калі нічога не ведаеш, дык сама маўчы... Гартны.
вы́шчарыць, ‑ру, ‑рыш, ‑рыць; зак., што.
Прыадкрыўшы рот, паказаць, выскаліць зубы. [Сука] вышчарыла зубы і забурчала, пачуўшы чалавека. Чорны.