Verbum

нацыяна́льны, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае адносіны да нацыі, нацыянальнасці, звязаны з іх грамадскім жыццём. Нацыянальны рух. Нацыянальнае пытанне. □ Пасля Вялікай Кастрычніцкай рэвалюцыі беларускі народ атрымаў магчымасць авалодваць невычарпальнымі скарбніцамі агульначалавечай культуры і адкрыў шлях да развіцця сваёй творчасці, нацыянальнай па форме і сацыялістычнай па зместу. «Беларусь».

2. Які ўласцівы данай нацыі, які выражае яе характар. Нацыянальная культура. Нацыянальная мова.

3. Які належыць данай краіне; дзяржаўны. Нацыянальны рынак. Нацыянальны даход. Нацыянальны гімн.

•••

Нацыянальная меншасць гл. меншасць.

Нацыянальны канвент гл. канвент.

нацыянал-...

Першая састаўная частка складаных слоў, якая адпавядае па значэнню слову «нацыяналістычны», напрыклад нацыянал-дэмакраты.

нацыяна́л-дэмакра́т, ‑а, М ‑раце, м.

Член буржуазнай партыі, для якой характэрныя рэакцыйная ідэалогія і палітыка абароны інтарэсаў буржуазіі сваёй нацыі пад прыкрыццём фальшывага сцяга «агульнанацыянальных» інтарэсаў.

нацыяна́л-дэмакраты́чны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да нацыянал-дэмакрата, уласцівы нацыянал-дэмакрату. Нацыянал-дэмакратычныя погляды.

нацыяна́л-сацыялі́ст, ‑а, М ‑сце, м.

Тое, што і нацыст.

нацэ́джаны, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад нацадзіць.

нацэ́джвацца, ‑аецца; незак.

1. Незак. да нацадзіцца.

2. Зал. да нацэджваць.

нацэ́джваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да нацадзіць.

нацэ́ленасць, ‑і, ж.

Накіраванасць, сканцэнтраванасць (думак, інтарэсаў). Публіцыстычная нацэленасць байкі.

нацэ́лены, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад нацэліць.