даме́шаны, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад дамясіць.
даме́швацца 1, ‑аецца; незак.
Зал. да дамешваць 1.
даме́швацца 2, ‑аецца; незак.
1. Незак. да дамяшацца.
2. Зал. да дамешваць 2.
даме́шваць 1, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да дамясіць.
даме́шваць 2, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да дамяшаць.
даме́шка, ‑і, ДМ ‑шцы, ж.
1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. дамешваць — дамяшаць (у 2 знач.).
2. Р мн. ‑шак. Тое, што дамешана, прыбаўлена да чаго‑н. Чырвонаруды пласт быў роўны і чысты ад старонніх дамешак. Паслядовіч.
дамі́на, ‑ы, ж.
Разм. Вялізны дом. Вырастаюць што ні месяц даміны, аграмадзіны цэлыя. Лынькоў.
дамінава́ць, ‑нуе; незак.
Пераважаць, панаваць, быць асноўным. Пачуццё дружбы і тая самая непрымірымасць к панам, якая заўважалася і ў Захара Зубца, дамінавала над усім у Савы. Пестрак. // Панаваць, узвышацца над акаляючаю мясцовасцю. Гара дамінуе над горадам.
даміна́нта, ‑ы, ДМ ‑нце, ж.
Кніжн. Асноўная, дамінуючая ідэя; асноўная прымета або важнейшая састаўная частка чаго‑н.
[Іт. dominante.]
даміна́нтны, ‑ая, ‑ае.
Кніжн. Які мае адносіны да дамінанты; асноўны, пануючы. Дамінантныя прыметы.
даміна́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да дамяць.
дамініён, ‑а, м.
Тэрмін, якім да 1947 абазначаліся былыя калоніі Брытанскай імперыі, што атрымалі права на самакіраванне (заменены тэрмінам «член Садружнасці»).
[Англ. dominion.]