Verbum

дапада́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да дапасці.

дападкі́, ‑ая, ‑ое.

Абл. Дасціпны, спрытны; пранырлівы. [Зося з Рыгорам] бачылі, як дападкія вароны старанна рэвізавалі праложаную баразну. Гартны.

дапазна́, прысл.

Разм. Да позняга часу. Янук пазнаў Старыя месцы, дзе з Банадыком, Палюючы калісьці, дапазна Цягаліся за раненым ваўком. Танк.

дапаі́ць, ‑паю, ‑поіш, ‑поіць; зак., каго-што.

Скончыць паенне каго‑н. Дапаіць статак.

дапа́йвацца, ‑аецца; незак.

Зал. да дапайваць.

дапа́йваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да дапаяць.

дапаласка́цца, ‑лашчуся, ‑лошчашся, ‑лошчацца; зак.

Канчаткова, поўнасцю выпаласкацца.

дапаласка́ць, ‑лашчу, ‑лошчаш, ‑лошча; зак., што.

Скончыць паласканне чаго‑н., выпаласкаць поўнасцю, да канца. Дапаласкаць бялізну.

дапалі́цца, ‑паліцца; зак.

Разм.

1. Канчаткова спаліцца, згарэць. Дапалілася газа ў лямпе.

2. безас. Канчаткова выпаліцца. Дапалілася ў печы.

дапалі́ць, ‑палю, ‑паліш, ‑паліць; зак.

1. Скончыць паліць у чым‑н., выпаліць. Дапаліць у печы.

2. што. Скончыць паліць што‑н., спаліць поўнасцю. Дапаліць дровы. □ Град пабіў усё на полі, сонца рэшткі дапаліла. Дубоўка.