дае́дзены, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад даесці.
дае́зджаны, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад даездзіць.
дае́зджваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да даездзіць.
дае́здзіцца, ‑джуся, ‑дзішся, ‑дзіцца; зак.
Разм. Частай ці працяглай яздой давесці сябе да непрыемных вынікаў. Што, даражэнькі, даездзіўся? — сказаў у думках Міхась, і нешта падобнае на злараднасць заварушылася ў яго душы. Васілёнак.
дае́здзіць, ‑джу, ‑дзіш, ‑дзіць; зак.
1. Праездзіць на чым‑н. да якога‑н. часу. Даездзіў на машыне да вясны, а потым перасеў на трактар.
2. каго-што. Працяглай, частай яздой давесці да непрыгоднасці. Зусім даездзіў калёсы, // Заездзіць. Даездзілі каня.
дае́здчык, ‑а, м.
Уст. Старшы псяр, які абучае сабак і распараджаецца імі на паляванні.
дае́нне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. даіць.
дае́сці, даем, даясі, даесць; даядзім, даясце, даядуць; пр. даеў, ‑ла; заг. даеш, зак., каго-што.
З’есці да канца. Коні даелі сена. □ [Лёдзя] даела сала, хлеб, выцерла рукі ручніком. Карпаў.
дае́хаць, ‑еду, ‑едзеш, ‑едзе; заг. даедзь; зак.
Едучы, дабрацца да якога‑н. месца. [Лідзе] хацелася як мага хутчэй даехаць да вёскі. Галавач.