Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ПрадмоваСкарачэнніКніга ў PDF/DjVu

выпу́чванне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. выпучваць — выпучыць.

выпу́чвацца, ‑аецца; незак.

1. Незак. да выпучыцца.

2. Зал. да выпучваць.

выпу́чваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да выпучыць.

вы́пучына, ‑ы, ж.

Разм. Выпучанае месца; выпукліна.

вы́пучыцца, ‑чуся, ‑чышся, ‑чыцца; зак.

Стаць выпуклым, уздуцца; выпнуцца. Выпучылася кара на дрэве.

вы́пучыць, ‑чу, ‑чыш, ‑чыць; зак., што.

1. безас. Зрабіць выпуклым. Выпучыла прасценак.

2. Разм. Напяўшы, высунуць уперад; выпнуць. Выпучыць жывот.

вы́пушка, ‑і, ДМ ‑шцы; Р мн. ‑шак; ж.

Нашыўка з футра па краях адзення, абутку; апуха.

вы́пушчаны, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад выпусціць.

вы́пханы, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад выпхаць.

вы́пхаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., каго-што.

Штурхаючы, прымусіць выйсці. Міхал ужо не памятае, калі ён выпхаў з кватэры Хвядоса Бычка. Сабаленка.