нахва́лены, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад нахваліць.
нахвалі́цца, ‑хвалюся, ‑хвалішся, ‑хваліцца; зак.
1. Нагаварыць аб сабе многа добрага; пахваліцца ўволю. Узялі абавязацельствы, расшумеліся, нахваліліся. А як было, так і ёсць. Вось сёння, напрыклад. Нечага недагледзеў.. [Косця], не прадумаў — і сарвалі графік. Шыцік.
2. (звычайна з адмоўем «не» і дзеясловам «магчы»). Пахваліць каго‑, што‑н. удосталь, многа. Добрая рэч гэты Дом селяніна.. Пахваліцца не мог Сцёпка гэтым домам, бо дзе ж бы ён падзеўся ў незнаёмым горадзе? Колас. Уцехай і радасцю ўдавы была адзіная дачка, Раіса, якой маці не магла пахваліцца перад людзьмі. Шамякін.
нахвалі́ць, ‑хвалю, ‑хваліш, ‑хваліць; зак., каго-што.
Нагаварыць аб кім‑, чым‑н. многа добрага; расхваліць. — Лялька, а не конь... Жывот падцягнуты... Зубы, як адзін, шыя, нібы ў лебедзя. Грыва доўгая, што шоўк... — Ну ты, брат, нахваліш. Васілевіч.
нахва́льваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да нахваліць.
нахвалява́цца, ‑лююся, ‑люешся, ‑люецца; зак.
Моцна або доўга пахвалявацца. — Нахвалявалася — страхі — .. [Ірына] сказала гэта прыцішаным голасам, шчыра і даверліва. Сапрыка.
нахварэ́цца, ‑эюся, ‑эешся, ‑эецца; зак.
Разм. Многа пахварэць. Нахварэўся за мінулую зіму.
нахваста́ны, ‑ая, ‑ае.
Дзеепрым. зал. пр. ад нахвастаць.
нахваста́ць, ‑хвашчу, ‑хвошчаш, ‑хвошча; зак., каго.
Сцябаючы, пабіць. Нахвастаць каня пугай. □ — Я.. [Міхасю] морду пайду нахвашчу, — гарачыўся Мікола. Брыль. / Аб дажджы, ветры і пад. [Сёмка:] — Здорава, усё-ткі, нахвастаў.. [дождж] цябе ўчора. Гартны.
нахвата́цца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; зак.
Тое, што і нахапацца.
нахвата́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., чаго.
Тое, што і нахапаць.